1404/7/2 03:27

بر اساس قانون کار ایران، کارفرما در اصل می‌تواند ساعات کار کارگاه را تغییر دهد، اما این تغییر مشروط به رعایت الزامات قانونی و عرفی است و نمی‌تواند به‌طور یک‌جانبه و بدون توجه به حقوق کارگر باعث ضرر یا سختی غیرمعقول شود. ۱. مبنای قانونی ساعات کار ماده ۵۱ قانون کار: ساعت کار روزانه کارگر نباید بیش از ۸ ساعت باشد و جمع ساعات هفتگی حداکثر ۴۴ ساعت. ماده ۵۲ و ۵۵: ساعات شب (۱۰ شب تا ۶ صبح) و کار در عصر یا شیفت‌های غیرمتعارف، مقررات خاص دارد. ماده ۵۱–تبصره: تعیین ساعات کار در چارچوب قانون با کارفرما است، اما عرف کارگاه و توافقات پیشین نیز مؤثر است. ۲. تغییر شیفت از صبح به عصر یا شب حق کارفرما: تغییر زمان کار در محدوده قانونی با رعایت حقوق کارگر ممکن است. محدودیت: تغییر نباید باعث ورود کارگر به کار شب شود مگر با پرداخت فوق‌العاده شب‌کاری (حداقل ۳۵٪ اضافه بر مزد ساعت معمول). تغییر نباید برخلاف قرارداد کتبی یا توافق شفاهی اولیه باشد، اگر در قرارداد ساعات کار مشخص شده و تغییر آن بدون رضایت کارگر نقض قرارداد محسوب شود. اگر تغییر ساعات باعث فشار روانی، خانوادگی یا جسمی جدی شود، کارگر می‌تواند به اداره کار شکایت کند و تغییر را غیرمنصفانه اعلام نماید. عرف و رویه گذشته: اگر از بدو تأسیس، ساعت کار ثابت (۷–۱۵) بوده، تغییر ناگهانی بدون هماهنگی، در عمل می‌تواند از نظر اداره کار خلاف حسن نیت تلقی شود. ۳. کار شب (بین ۱۰ شب تا ۶ صبح) مشمول فوق‌العاده شب‌کاری و گاهی هم مزایای اضافه‌کاری می‌شود. کار شب در بعضی مشاغل خاص نیاز به تایید پزشک طب کار دارد (برای رعایت استانداردهای ایمنی و سلامت). ۴. نتیجه عملی اگر در قرارداد ساعت کار قید نشده: کارفرما می‌تواند تغییر دهد اما باید مقررات کار شب و حق اضافه پرداخت کند. اگر ساعت کار قراردادی یا عرفی تثبیت شده: تغییر بدون رضایت یا بدون مزایای اضافی قابل اعتراض در اداره کار است. تغییر از صبح به عصر یا شب باید با اطلاع قبلی و هماهنگی کتبی انجام شود.